Kim jest Duch Święty
Duch Święty jest prawdziwą osobą, która przyszła na świat, by mieszkać w autentycznych naśladowcach Jezusa Chrystusa po Jego zmartwychwstaniu i wstąpieniu do nieba (Dzieje Apostolskie 2). Jezus powiedział swoim apostołom:
„Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze — Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was” (J 14:16-18).
Duch Święty nie jest jakimś nieokreślonym, ulotnym cieniem ani bezosobową mocą. On jest osobą pod każdym względem równą Bogu Ojcu i Synowi Bożemu, trzecią osobą Trójcy Świętej. Jezus powiedział do apostołów:
„Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28:18-20).
Bóg jest Ojcem, Synem i Duchem Świętym, zatem wszystkie boskie przymioty Boga Ojca i Syna odnoszą się w równym stopniu do Ducha Świętego. Kiedy człowiek rodzi się powtórnie przez wiarę w Jezusa Chrystusa i przyjęcie Go (J 1:12-13; J 3:3-21), Bóg zamieszkuje w nim przez swojego Ducha (1 Kor 3:16). Duch Święty ma intelekt (1 Kor 2:11), emocje (Rz 15:30) oraz wolę (1 Kor 12:11).
Podstawową rolą Ducha Świętego jest składanie „świadectwa” o Jezusie Chrystusie (J 15:26, 16:14). Duch przekonuje ludzkie serca o prawdzie Jezusa Chrystusa. Jest również nauczycielem chrześcijanina (1 Kor 2:9-14). Objawia mu Bożą wolę i prawdę. Jezus powiedział swoim uczniom:
„A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem” (J 14:26).
„Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe” (J 16:13).
Duch Święty został dany po to, by działać we wnętrzu osób, które wierzą w Jezusa, by kształtować w nich Boży charakter. Duch Święty buduje w naszym życiu miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (Ga 5:22-23), realizując to zadanie w taki sposób, którego nie moglibyśmy osiągnąć o własnych siłach. Bóg nie chce, byśmy samodzielnie próbowali być kochający, cierpliwi i uprzejmi, ale pragnie, byśmy polegali na Nim, wierząc, że On sam ukształtuje w nas te cechy. Chrześcijanie są zatem wezwani, by chodzić w Duchu Świętym (Ga 5:25) i napełniać się Nim (Ef 5:18). Duch Święty wyposaża chrześcijan w moc do wykonywania służby, która powoduje duchowy wzrost (Rz 12; 1 Kor 12; Ef 4).
Duch Święty wpływa również na tych, którzy nie są chrześcijanami. Przekonuje ludzkie serca o Bożej prawdzie, iż zgrzeszyliśmy i potrzebujemy Bożego przebaczenia. Przekonuje o sprawiedliwości Jezusa, który umarł za nas, za nasze grzechy. Przekonuje także o Bożym sądzie nad światem i nad tymi, którzy Go nie znają (J 16:8-11). Duch Święty porusza nasze serca i umysły, wzywając nas do żalu za grzechy i zwrócenia się ku Bogu w celu uzyskania przebaczenia i nowego życia.
Chrzest w Duchu Świętym
Chrzest w Duchu Świętym – jak pokazuje doświadczenie – przywraca ludziom utraconą nadzieję, małżonkom świeżą miłość, osobom konsekrowanym radość ze swego powołania. Dzięki niemu wszystko zostaje odnowione, a świętość staje się realną perspektywą życia.
Jeden z dziennikarzy zapytał kiedyś kard. L. J. Suenensa, jednego z ojców soboru watykańskiego II: –Dlaczego Eminencja jest człowiekiem nadziei, mimo panującego dziś zamętu? Kardynał, niewiele zastanawiając się, odpowiedział: – Ponieważ wierzę w Ducha Świętego. Potem w swoim liście rozszerzył tę odpowiedź: „Jestem człowiekiem nadziei, nie z ludzkich względów czy dzięki wrodzonemu optymizmowi, ale po prostu dlatego, że wierzę, iż Duch Święty działa w Kościele i w świecie, czy świat o tym wie, czy nie. Jestem człowiekiem nadziei, gdyż wierzę, iż Duch Święty jest zawsze Duchem Stworzycielem, który każdego ranka udziela temu, kto Go przyjmuje, nowej wolności, daje radość i ufność. Jestem człowiekiem nadziei, gdyż wiem, że historia Kościoła to historia długa i pełna cudów Ducha Świętego”.
To szczególne świadectwo nadziei, które daje kard. Suenens jest związane z tak zwanym „chrztem w Duchu Świętym” albo „napełnieniem Duchem Świętym”, lub jeszcze inaczej „ponownym wylaniem Ducha Świętego”. Terminy te, kojarzone zwykle z Odnową w Duchu Świętym, napełniają jeszcze wielu pewnym lękiem i nieufnością, jakby na ich brzmienie zapalało się czerwone światło i pojawiał się znak ostrzegawczy: Niebezpieczne. Tymczasem chrzest w Duchu Świętym nie jest zarezerwowany dla jakiegoś jednego ruchu czy wspólnoty, ale należy do trwałego dziedzictwa Kościoła. Mówią o nim Tertulian, św. Cyryl Jerozolimski, św. Bazyli Wielki, św. Grzegorz z Nazjanzu, św. Jan Chryzostom i wielu innych ojców i pisarzy wczesnochrześcijańskich.
Chrzest w Duchu Świętym jest integralną częścią wtajemniczenia chrześcijańskiego. Obecnie, kiedy zdecydowana większość z nas przyjęła sakrament chrztu w dzieciństwie, a i bierzmowanie traktowane jest jeszcze często jako przepustka do ślubu kościelnego, powstaje wielka potrzeba niejako „nadrobienia” tego wszystkiego, co wiązało się w przeszłości i wiąże dzisiaj nierozerwalnie z przygotowaniem dorosłych do sakramentu chrztu. Sakrament chrztu (także bierzmowania i Eucharystii) jest przymierzem Boga z człowiekiem. Ze strony Boga to przymierze jest pełne, nawet jeśli Bóg zawiera je z małym dzieckiem. Natomiast ze strony człowieka domaga się ono świadomej i wolnej odpowiedzi, którą może dać dorosły człowiek.
Chrzest w Duchu Świętym jest w istocie takim wydarzeniem w życiu chrześcijanina, w którym ten świadomie otwiera się na Ducha Świętego, a Duch Święty uaktywnia łaskę sakramentu chrztu i bierzmowania, by mogła rodzić owoce. Powoduje zdecydowaną przemianę człowieka, jakby chodziło o nowe narodzenie. Niektórzy nawet liczą dni i lata swojego życia od momentu tego wydarzenia. Niekiedy nazwa się go drugim nawróceniem, które rodzi dojrzałe owoce wiary i życia chrześcijańskiego.
Co może wnieść w moje życie owo drugie nawrócenie? Dotknięty łaską uświadomię sobie, że Bóg we mnie naprawdę mieszka. Zacznę odkrywać siebie jako umiłowane dziecko Ojca Niebieskiego. Zwykle przychodzi wtedy świadomość, że potrzebuję zbawienia i chcę poddać swoje życie panowaniu Jezusa. W wylaniu się Ducha wszystko staje się łaską. On przejmuje inicjatywę w moim życiu. Mogę poznać nowy smak słowa Bożego, przestaje ono być martwą literą, a staje się żywym słowem. Kiedy w taki sposób przychodzi Duch Święty, uczy mnie prostej modlitwy, uwielbienia, umiłowania sakramentów, nowego zrozumienia spraw Bożych i ludzkich i wlewa przede wszystkim nowe zaufanie i nadzieję, o której mówił kard. Suenens. Ważnym owocem działania Ducha Świętego jest szczególnie mocne doświadczenie Kościoła. Potrzebuję wspólnoty i odczuwam jedność ze wszystkimi chrześcijanami. W związku z tym przychodzi również głębokie przynaglenie do dawania świadectwa, do ewangelizacji i do działania na rzecz jedności. Z tym nowym odkryciem Kościoła wiąże się także odczucie i pragnienie jedności ze świętymi w chwale. Zmartwychwstanie umarłych i własne zmartwychwstanie w Chrystusie staje się realne, bliskie i już w jakiś sposób zapoczątkowane, ustępuje zatem strach przed potępieniem.
Nowemu wylaniu Ducha Świętego mogą towarzyszyć i najczęściej towarzyszą charyzmaty. Człowiek, który otwiera się na Ducha Świętego, otwiera się również na dary (greckie charismata), które On chce dać dla wspólnego pożytku i dla posługi w Kościele i w świecie. Mogą to być charyzmaty bardzo zwyczajne, polegające na tym, że chrześcijanin napełniony Duchem Bożym posiada różne umiejętności i wykonuje czynności, zajęcia, urzędy, posługi w sposób niezwyczajny, niejako przerastający tylko osobiste talenty i siły. Ale Duch Święty może udzielić również darów nadzwyczajnych, jak: charyzmat języków, proroctwa, rozeznawania duchów, uzdrawiania, czynienia cudów i wielu innych. Jak świadczy Pismo Święte, są to dary, dzięki którym wspólnota Ludu Bożego żyje i skutecznie ewangelizuje. Jeśli owoce wylania Ducha Świętego są dla osoby, która otwiera się na Jego działanie znakiem wzrostu ku osobistej świętości, to charyzmaty są dla budowania Kościoła. Doświadczenie pokazuje, że nie można tylko pragnąć owoców, odrzucając charyzmaty, bo prawdopodobnie ani jedno, ani drugie nie napotka właściwego gruntu w tym człowieku. Duch Boży jest bowiem ze swej istoty darem i nie sposób Go przyjąć tylko dla siebie, nie chcąc jednocześnie służyć innym.
W jaki sposób otworzyć się na ponowne wylanie Ducha Świętego? Nie ma na to sztywnych reguł. Najczęściej, jako pomoc dla tych, którzy pragną chrztu w Duchu Świętym, przeprowadza się tzw. seminaria życia w Duchu Świętym albo seminaria wiary, których uwieńczeniem jest modlitwa braci z włożeniem rąk, co jest analogiczne do włożenia rąk rodziców chrzestnych podczas sakramentu chrztu. Innym razem jest to ten sam rodzaj modlitwy osób trzecich, ale bez wstępnego uczestnictwa w seminarium. Bywa jednak, i to nierzadko, że człowiek spontanicznie otwiera się na Ducha i przeżywa Jego przyjście.
Czy po wylaniu Ducha Świętego chrześcijanin staje się automatycznie lepszym, świętszym człowiekiem? Nie. Chrzest w Duchu Świętym raczej otwiera drogę do świętości, prowadzi do życia w Duchu Świętym, które dopiero stanowi o świętości chrześcijanina. Dzięki niemu świętość staje się realną perspektywą życia, nie odbiera się jej więcej jako nieosiągalnej dla przeciętnych ludzi. Jednakże te otwarte drzwi można w każdej chwili przed sobą zamknąć i zniweczyć wszystko.
Wylanie Ducha Świętego to wielka szansa dla każdego. Duch bowiem odnawia wszystko. Odkąd zstąpił w postaci ognistych języków na apostołów zgromadzonych na modlitwie z Maryją, Matką Jezusa, aby Kościół wyszedł z zamknięcia i w Jego mocy dawał świadectwo o swoim zmartwychwstałym Panu, zstępuje za każdym razem, ilekroć z powodu słabości czy prześladowań Kościół potrzebuje nowej mocy. Jak pokazuje doświadczenie, chrzest w Duchu przywraca ludziom utraconą nadzieję, małżonkom przywraca świeżą miłość, osobom konsekrowanym radość ze swego powołania, kapłani stają się gorliwymi pasterzami. Wszystko staje się nowe. A dzieje się tak dlatego, że:
Bez Ducha Świętego Bóg jest daleko,
